Incidence of brain death among patients with brain injury in intensive care unit: a retrospective study

INTRODUCTION: The concept of brain death is clinically defined as the absence of spontaneous respiration, brain stem reflexes, and motor responses, presence of coma, and irreversible cessation of brain function, including the cerebral and brain stem functions completely. Because of limited donor sources and high family refusal in Turkey, to determine brain death and potential donors is very important. Here we aim to evaluate the brain-dead patients and cadaver donors in a tertiary level adult intensive care unit, retrospectively.
METHODS: We evaluated the medical records of brain-dead patients diagnosed between the years 2008-2019, retrospectively. We recorded the demographics of the patients, clinical diagnosis, and donation rates.
RESULTS: A total of 102 brain dead patients were diagnosed in the intensive care unit between the years 2008-2019. The median age of the patients was 49.16 (16-84, min-max), 55.88% was male and 44.11% was female. The clinical diagnoses were spontaneous intracranial hemorrhage (50%), traumatic intracranial hemorrhage (28.43%), cardiac arrest (12.74%), and cerebral infarct (7.84%). Organ donation was approved in 19 (18.62%) patients and refused in 83 patients. The time between admission to the intensive care unit and apnea test was determined as a mean of 3.56 days.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the present study, we recognized the increased rates of brain death diagnosis, but there was no change in donation rates of cadaver donors. Health professionals should focus on promoting awareness of organ donation and volunteering to donate in order to increase donation rates.

Yoðun bakým ünitesinde beyin hasarý olan hastalar arasýnda beyin ölümü insidansý: retrospektif çalýþma

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Beyin ölümü kavramý klinik olarak uyarýlara tam cevapsýzlýk hali, solunum ve motor cevabýn olmamasý, beyin sapý reflekslerinin yokluðu ve koma tablosunun mevcudiyeti ile tüm beyin fonksiyonlarýnýn tam ve geri dönüþümsüz olarak kaybý ile karakterize bir klinik tablo olarak tanýmlanmaktadýr. Türkiye'de sýnýrlý donör kaynaklarý ve yüksek aile reddi nedeniyle beyin ölümü ve potansiyel baðýþçýlarýn belirlenmesi büyük önem arz etmektedir. Burada üçüncü basamak eriþkin yoðun bakým ünitesinde beyin ölümü geliþen hastalarý ve kadavra donörlerini geriye dönük olarak deðerlendirmeyi hedefliyoruz.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2008-2019 yýllarý arasýnda beyin ölümü tanýsý alan hastalarýn týbbi kayýtlarý geriye dönük olarak deðerlendirildi. Hastalarýn demografik özelliklerini, klinik tanýlarýný ve baðýþ oranlarýný kaydedildi.
BULGULAR: 2008-2019 yýllarý arasýnda yoðun bakým ünitesinde toplam 102 beyin ölümü hastasý teþhis edildi. Hastalarýn ortalama yaþý 49 (16-84, min-maks), %55,88'i erkek ve %44,11'i kadýndý. Klinik tanýlar spontan intrakraniyal kanama (%50), travmatik intrakraniyal kanama (%28,43), kardiyak arrest (%12,74) ve serebral infarkt (%7,84) idi.19 (%18,62) hastada organ baðýþý onaylanýrken 83 hastada reddedildi. Yoðun bakýma baþvuru ile apne testi arasýnda geçen süre ortalama 3,56 gün olarak belirlendi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Bu çalýþmada, beyin ölümü taný oranlarýnýn arttýðýný, ancak kadavra donörden organ baðýþý oranlarýnda deðiþiklik olmadýðýný tespit ettik. Saðlýk çalýþanlarý, organ baðýþý oranlarýný artýrmak için organ baðýþý ve organ baðýþý gönüllülüðü konusundaki farkýndalýðý arttýrmaya odaklanmalýdýr.